Vorige week ging ik naar de officiële première van 'A Plastic Ocean' in Tuschinski. De screening was binnen twee weken uitverkocht, maar gelukkig kreeg ik een kaartje van Willemijn van Searious Business en kon ik erbij zijn.

De documentaire draait om de gevolgen van onze wegwerpmaatschappij. De filmmakers bezoeken de bodem van de zee, kustlijnen, vuilnisbelten en garbage pits, maar ook take-out tentjes, recyclinginitiatieven en supermarkten. Tijdens het kijken van de documentaire kun je echt niet om plasticvervuiling heen. Óveral is plastic afval te vinden, van flessen tot microbeads, en de gevolgen zijn enorm. Natuurlijk komen de dode zeedieren aan bod (dat blijf ik verschrikkelijk vinden, vogels en vissen met een maag vol plastic die een pijnlijke dood sterven), maar ook mensen die lijden onder alle wegwerpplastic. De documentaire laat heel mooi zien dat niet alleen de mensen die rond de vuilnisbelten leven erdoor beïnvloed worden, maar ook 'wij'. Plastic - en met name de gifstoffen die erin voorkomen - zitten diep in onze voedselketen geworteld.

De bodem eerst

Één van de 'avonturiers' uit de documentaire daalt in een capsule af naar de zeebodem. Ik vond het echt schokkend om te zien dat er daar - waar zonlicht nooit komt - zo ontzettend veel plastic lag. Kratten, flessen, visnetten, en alles zag er nog bijna intact uit. Het grootste deel van het plastic dat in de oceaan terecht komt zinkt en zal waarschijnlijk altijd op de zeebodem blijven liggen waar het wordt opgegeten door vissen en andere onderwaterdieren.

Een oplossing die besproken wordt is statiegeld op PET-flessen. Bij een statiegeldautomaat in een Duitse Lidl (waar de supergrote sticker met 'bodem eerst invoeren' straal genegeerd wordt en ik lachend zat te kijken hoe de regisseur Craig Leeson fles na fles verkeerd om invoert) wordt uitgelegd dat in landen waar statiegeld ingevoerd is bijna alle flessen ingeleverd worden. Het principe is simpel: maak (plastic) afval een waardevol product en de kans dat het in de oceaan belandt wordt vele malen kleiner. Zo kwamen ook 'social plastics' aan bod: een project dat recycling in landen zoals Roemenië, India en Mexico stimuleert door te betalen voor plastic dat vervolgens hergebruikt wordt.

Moet je de film gaan kijken?

Ja, wat mij betreft wel. De film is supermooi gemaakt, met veel indrukwekkende onderwaterbeelden. Daarnaast word je door verschillende avonturiers, wetenschappers en activisten meegenomen in het hele onderzoeksproces, wat heel interessant is. Wat mij betreft had er nog wat meer nadruk mogen liggen op de rol van 'de gewone Westerse mens', want met wat kwade wil zou je conclusie kunnen zijn dat ze er in arme landen echt een zooi van maken en we in het goed recyclende Europa echt lekker bezig zijn. Maar de verpakking om een pakje Maaslander of een ordinaire tandenborstel kan óók enorm veel problemen opleveren. Zelfs als je die netjes in de plasticbak gooit.

Wat ik echt heel goed vond aan deze docu (en wat ik vaak mis in andere klimaatdocumentaires) is een call to action waar je ook echt iets mee kunt. De makers van A Plastic Ocean eindigen met een duidelijke oproep om wegwerpplastic te vermijden en laten zien hoe zij dat zelf in Austin, Texas doen. Heel fijn! Eigenlijk vragen zij de kijkers precies hetzelfde wat wij met het Plasticdieet voor ogen hebben: geen flesjes, tasjes, rietjes en wegwerpbekers meer te gebruiken, maar te vragen om alternatieven. Daarom mochten wij ook een aantal tips geven die de bezoekers van de Nederlandse première na afloop mee naar huis kregen.

Over Plastic Oceans en Searious Business

De film is gemaakt door Plastic Oceans Foundation, een Britse stichting die de houding van de wereld jegens plastic wil veranderen. Ze willen de vraag naar onnodig plastic drastisch verminderen, waarbij ze de oceaan gebruiken als een manier om de impact van menselijke vervuiling op onze gezondheid monitoren.

De Nederlandse screening werd georganiseerd door Searious Business, het bedrijf van Ocean Ambassador of the Netherlands Willemijn Peeters. Zij werkt samen met bedrijven en organisaties om hun plasticverbruik te verminderen en duurzamere manieren van produceren en distribueren van  producten te ontwikkelen. Haar missie is om de oceaan vrij van plastic afval te houden en uit haar introductiepraatje voor de filmscreening bleek wel dat het haar écht aan het hart gaat.

Hebben jullie A Plastic Ocean ook gezien? Of ben je van plan om hem te gaan kijken?

Liefs,

Nicky & Jessie

Iets te vertellen? Laat een reactie achter (leuk!) of mail! 

Volg ons op Facebook: facebook.com/emmajohnblog/

Volg Nicky op Instagram: instagram.com/nickyemmajohn en Twitter: @Nickyemmajohn

Volg Jessie op Instagram: instagram.com/anewzero en Twitter: @JessieAnz