Meubels met een verhaal; daar houden we van. Inmiddels hebben we al heel wat meubels uit de kringloop gered of van de straat geplukt. En dat is niet alleen heel voordelig, maar geeft ook een goed gevoel. Deze pastelkleurige stoel is onze nieuwste aanwinst en was iedere zweetdruppel en spierkramp waard.

Nu wij een tijdelijke huurwoning in Amersfoort hebben gekregen, zijn we druk bezig met inpakken. Dat is bovendien een mooi moment om de inventaris op te maken: wat ligt er in mijn huis en wat heeft Nicky nog dat ik ook heb? Een grote schoonmaak dus. Het liefst doen we zoveel mogelijk dingen weg (plastic bestek, beslagkommen en andere rommeltjes die we niet meer nodig hebben en zakken vol kleding die we al jaren niet meer dragen), maar er komen ook dingetjes bij. Één zo'n ding is deze stoel. Precies wat we nog misten en uiteraard uniek!



Terwijl ik terugfietste van mijn werk kreeg ik een appje van Nicky, die op de facebookgroep TOFvuil een stoel zag staan, die ook nog eens in de buurt van mijn huis bleek te zijn:

"Ben je thuis?"
"Nee, onderweg, hoezo?"
"Kijk deze parel! En hij staat vlakbij! Kun je m ophalen?"
"Ik zal kijken of hij er nog is, maar denk het niet. Wat een beauty!"

 En zo maakte ik een omweg naar de straat waar de stoel - gelukkig - op me stond te wachten. Ik wist precies waar ik moest zijn, omdat dit precies stond aangegeven. En dat meteen is het fijne va Tofvuil. Leden van de Facebookgroep plaatsen een foto met tijdstip en plaats van een item dat ze bij het grofvuil zien staan. In Amsterdam verschilt de ophaaldag per stadsdeel, dus in Oost is het meestal op dinsdag raak. Vervolgens is het aan de overige leden om er iets mee te doen. Zie je iets moois? Zorg dan dat je zo snel mogelijk op het 'plaats delict' bent, want voor je het weet neemt iemand anders het item mee. Het blijft grofvuil natuurlijk.

De post op Facebook die Nicky stuurde. Rechts de stoel op mijn fiets.

Met 'mijn' stoel was dat niet het geval. Hij stond namelijk best beschut in een suffe woonwijk. Fijn voor mij, want zo kon ik op mijn gemakje overdenken hoe ik de stoel mee ging nemen. Op mijn fiets was de uitkomst. En dat ging niet heel gemakkelijk. Het was warm en de stoel was zwaar, maar hij werkte goed mee. Volgens mij wilde deze stoel gewoon gered worden! Zonder van mijn zadel af te glijden kon ik trots teruglopen naar huis. Onderweg pikte ik nog een strijkplank op - ik was nu toch al aan het sjouwen.

"Mama wat doet zij?"
"Ze heeft een stoel"
"Mooi"
"Het is een oude, hij is vies"

 Niet iedereen die voorbij fietste snapte wat ik in de stoel zag, maar bekijks had ik wel. En ik wist wel beter. Als we verhuisd zijn, weet ik zeker dat hij staat te shinen tussen de andere meubels.