Ontspullen, opdrukken, sapkuren, suikervrij leven… de uitdagingen vliegen tegenwoordig om je oren. Wij zijn met onze Duurzame Voornemenskalender behoorlijk door het challengevirus besmet en ik (J) besloot daarom aan een behoorlijk pittige uitdaging mee te doen: een weekend zonder internet. Is dat eigenlijk wel te doen?

Offline is the new luxury

In de toekomst zal er bijna geen verschil meer tussen online en offline zijn, aldus The Future Show. Internettoegang is, net als water en elektriciteit, eigenlijk overal en altijd aanwezig. De VPRO maakte al een documentaire over offline als nieuwe luxe. Best zonde eigenlijk, want naast de energie die het opladen van je telefoon slurpt is online zijn ook niet per se goed voor je sociale contacten en mentale staat. Tijd voor een detox dus: van vrijdag 18.00 tot zondag 18.00. Ready, set, GO!

Let's go social

Om 15.15 krijg ik een appje in mijn werkgroepsapp: nog 2 uur en 45 minuten internet! Shit, helemaal vergeten. Ik had mijn offline weekend natuurlijk in mijn agenda geblokt, maar er stiekem iedere keer maar met een schuin oog naar gekeken. Nu heb ik me helemaal niet kunnen voorbereiden! Moet ik mensen appen dat ik een weekend offline ben? Of is dat juist superraar en tegendraads?

Ik word helemaal onrustig van het idee onbereikbaar te zijn en besluit om 17.30 al bijna niet meer mee te doen. Mijn vriend roept dat ik er maar beter niet aan kan beginnen omdat het me toch niet gaat lukken, maar Nicky zet een kookwekker: “Nog tien minuten tot het 18.00 uur is, dus beantwoord jij nog maar snel even je mailtjes”. Als een malle werk ik de laatste taakjes weg en als de kookwekker gaat sla ik mijn laptop dicht. Automatisch pak ik mijn telefoon om te kijken of er iets gebeurd is, maar helaas: ik moet mijn internet uitzetten en hem inleveren. De avond verloopt verder prima: bij gebrek aan Netflix besluit ik in bad te gaan en een stoffig spel uit de kast te halen. Best leuk, zo’n avondje offline.

Slapen is het nieuwe social

Zaterdagochtend gaat de wekker en grijp ik naar mijn telefoon. Ik grijp mis. Hij is nog steeds op een voor mij onbekende plek, zodat ik niet stiekem online ga. Dan maar verder slapen in plaats van door mijn Instagramtijdlijn scrollen. Ik mis de leuke posts van mijn favoriete medebloggers wel, maar ik kan me inhouden. Als ik weer wakker word ligt mijn vriend naast me naar zijn facebooktijdlijn te kijken. “Kun je even checken of mijn post voor werk is geplaatst?” vraag ik. Ik wil het liefst de telefoon uit zijn handen grijpen en zelf al mijn social mediakanalen aflopen, maar ik kan me inhouden. Tijdens het ontbijt grijp ik regelmatig naar een leeg vlak op tafel: ik wist niet dat het zó’n automatisme was om tijdens het eten mijn telefoon te pakken!

Werk in het weekend

Helaas gaat het een paar uur later mis: ik moet een e-book voor het Bea Johnson evenement publiceren en partners mailen dat de download gereed staat. Hoe ga ik dit doen zonder internet? Nicky stemt in met een compromis: ik mag even mijn laptop openklappen en mijn werk doen, maar absoluut geen ander tabblad openen of mijn mail lezen. De telefoon blijft ook offline: klanten Whatsappen zit er dus ook niet in. Misschien maar goed ook, want wie zit er nou écht op een zakelijk berichtje te wachten op zaterdag? ’s Middags gaan we Rotterdam in: in de boekwinkel bel ik mijn moeder, omdat ik haar niet kan appen of ze een boek al heeft. “Ik hoorde van je zus dat je niet online mag dit weekend; wel gezellig hoor dat je belt”, zegt ze als ik opneem. Wat normaal in één regel tekst zou worden besproken is al snel een telefoongesprek van een paar minuten: offline is niet per se efficiënt merk ik.

Op glad ijs

De avond spendeer ik in een restaurant (geen Instagramfoto maken van mijn perfect opgediende eten? Grote uitdaging!) en in de kroeg. Daar gaat de tweede misstap: ik móét even in mijn bankierapp kijken of ik nog genoeg geld op mijn rekening heb staan en zet mijn internet aan. De appjes, Instagrammeldingen, facebookberichten en pop-ups stromen binnen. In één veeg haal ik alles weg zonder er naar te kijken, maar de tien minuten die volgen kan ik alleen maar denken aan alles wat ik waarschijnlijk gemist heb. Voordat ik mijn bed induik probeer ik mijn vriend ervan te overtuigen dat ik écht moet kijken of het niet iets belangrijks was. Hij weigert: offline is offline.

Zondag in Zeeland

Het is zondag: mijn laatste detoxdag. Ik weet niet meer precies wat we hebben afgesproken maar heb voor mezelf besloten dat ik vanavond om zes uur weer op internet mag. 48 uur onbereikbaar zijn is angstwekkend genoeg. Gek genoeg voel ik deze ochtend helemaal geen behoefte om op mijn telefoon te kijken en als mijn vriend tijdens een ontbijtje in de stad zijn telefoon pakt om de route te zoeken en automatisch doorklikt naar Facebook voel ik me zelfs een beetje geërgerd. Ik kijk om me heen en zie dat iedereen in de koffietent een telefoon op tafel heeft liggen en zeker de helft van de bezoekers op hun telefoon kijkt. Ongeacht de aanwezigheid van gezelschap aan tafel. Tijdens onze twee uur durende autorit (ja, we rijden wel eens in een auto ;) haha) naar Zeeland staar ik wat uit het raam, klets ik wat en zing ik mee met liedjes op de radio. Veel gezelliger voor mijn bestuurder dan wanneer ik op mijn telefoon zou zitten natuurlijk; dit wil ik erin houden.

Net niet zen 

De middag verloopt soepel maar om half zes geef ik me toch gewonnen. Eerder dan de deadline en eigenlijk heb ik dus gefaald. Ik praat het voor mezelf goed: een vakantie uitzoeken zonder internet is gewoon echt heel onhandig en moet vandaag gebeuren. Terwijl ik mijn laptop open klap word ik ook nieuwsgierig naar wat ik nu eigenlijk gemist heb. Ik heb geen zin om morgen met achterstallig werk de week te beginnen dus besluit de zondagavond voor werk te reserveren. Om zes uur zet ik mijn telefoon weer aan. Ik voel me heel belangrijk als ik zie dat ik 56 facebookmeldingen en 315 berichten in 12 chats op Whatsapp heb, maar kom er al snel achter dat daarvan maar 10% enigszins relevant is. Mijn zus merkt mijn online aanwezigheid als eerste op en bestookt me op Facebook met gifjes die duidelijk maken dat ik gefaald heb: “Congratulations on your epic fail”. Terwijl ik vanochtend nog riep dat ik dit wel een week zou willen volhouden moet ik nu eerlijk toegeven dat ik inderdaad een grotere online addict ben dan ik zou willen. Dat ik dat door het terugsturen van gifjes doe zegt eigenlijk al genoeg.

Mijn detox zit erop en ik heb ongelooflijk erg gemerkt hoe mijn hand automatisch naar een telefoon grijpt (of in dit geval dus naar een leeg vlak op tafel of in mijn tas). Best confronterend. En hoewel ik stiekem blij ben dat ik weer naar kattenfoto’s en Instagramprofielen kan kijken merk ik na mijn offline detox wel dat ik meteen een stuk minder gezellig ben als ik in mijn telefoon kruip. Thuis installeer ik daarom (dankzij de tip van Claire van ClaireCodi) de app Flipd, die me moet helpen om minder vaak op mijn telefoon te kijken. Ik ben benieuwd hoe lang me dat gaat lukken.  

Zou jij een offline detox aankunnen? En heb je tips voor mijn volgende experiment? Laat het me gerust weten!