Ecorexia: de term kwam eind vorig jaar een paar keer voorbij, maar is verder nog niet echt aangeslagen. Bestaat het eigenlijk wel? En hebben wij er (volgens anderen zijn wij best 'extreem') er misschien ook last van? 

De afgelopen week werden we overrompeld door alle vragen in onze inbox. Het artikel op NOS op 3, Het Algemeen Dagblad, mijn praatje op FunX en de aandacht in de andere media had duidelijk bij heel veel mensen wat losgemaakt: superleuk! Ik heb de hele maandag (en zondag, en dinsdag en eigenlijk nu nog steeds) besteed aan het beantwoorden van mailtjes en checkte tussendoor de reacties onder de Facebookberichten waar we in stonden. Daarbij viel het me op dat veel mensen zich afvroegen hoe duurzaam wij nou zijn, waarom we dit doen en of het wel leuk is. Op alle vragen vind je een antwoord op ons blog, maar het deed me denken aan een artikel dat Nicky me een paar dagen daarvoor had gestuurd dat te maken heeft met de negatieve connotatie van een duurzame lifestyle. 

In het artikel werd Veronica geïnterviewd: een 36-jarige vrouw die alles zo extreem duurzaam deed dat ze er aan onderdoor ging (dit zijn de woorden van de VIVA). De titel kopte "Zelfs mijn ondergoed was van bamboe". Ik moest lachen. Dat klonk voor anderen misschien ontzettend extreem, maar ik dacht gewoon aan de zachte broekjes van Saint Basics uit ons artikel over duurzaam ondergoed en wist dat het erger klonk dan het was. Die onderbroekjes zijn van de zachtste stof die je je kunt voorstellen. 

Hier hangt een luchtje aan

Het artikel ging door. Veronica waste haar kleding niet met wasmiddel waardoor ze naar eigen zeggen stonk. Ze zette haar verwarming niet aan, waardoor ze het vaak koud had. Tijdens haar zwangerschap weigerde ze een echo (want: straling), waardoor ze een miskraam kreeg. Ik begon steeds kritischer te worden; ging dit niet meer over spiritualiteit dan duurzaamheid? Een vergelijkbaar artikel op RTL Nieuws volgde dezelfde lijn: daar werd Daniëlle geïnterviewd die geen verwarming had, haar eigen groente teelde en tweedehands kleding droeg. Een artikel met Merel op het AD was al niet veel anders. 

"Ik kon niet meer lekker uit eten, ik miste het uitgaan en ik wilde gewoon kleding aan die ik leuk vond", vertelde Daniëlle. Waarom zou je nooit meer uit eten gaan? Waarom zou je ineens geen leuke kleding kunnen dragen die tweedehands is? Zelfs voor designermerken zijn er ontzettend goede alternatieven en in de tweedehands kledingwinkel moet je gewoon goed opletten. Ik merkte steeds meer dat de duurzaamheidcriteria van Daniëlle, Merel en Veronica totaal afweken van wat wij onder een duurzame lifestyle verstaan. 

Van het ene extreem naar het andere extreem

Nog een gemeenschappelijke deler van alle geïnterviewden is dat ze inmiddels totaal de ándere kant op zijn gegaan: diepvriespizza eten en kleding bij fast fashion winkels kopen. Dat snap ik niet. Waarom moet je kiezen tussen twee extremen? Natuurlijk kan het zijn dat de journalist lekker alles heeft aangedikt, maar hiermee wordt wel een gek beeld gegeven van een duurzame lifestyle. Voor het gemak wordt er ook een term aan toegevoegd: ecorexia. Eerder schreven we al uitgebreid over waarom zero waste je leven niet saaier maakt en ik denk dat ik daar nu aan kan toevoegen dat de negatieve opvattingen en bezwaren die aan de lifestyle kleven door ecorexia-artikelen worden versterkt, maar totaal niet waar zijn. De voorbeelden van artikelen lijken eerder persoonlijke struggles van mensen die heel graag ergens bij willen horen dan algemene beschrijvingen van wat duurzamer leven inhoudt.

Ga voor geluk

Sterker nog: ik leef volgens velen behoorlijk duurzaam (volgens veganisten overigens totaal niet - omdat we buiten de deur vegetarisch eten en ook af en toe een eitje opentikken - maar dat is weer een hele andere discussie) voel me gelukkiger dan ooit en ga vaker de deur uit, uit eten of op een (vintage) shopping spree dan toen ik nog 'regulier' leefde. Natuurlijk was dat alleen maar mogelijk omdat we niet altijd de allerduurzaamste keuze maken. Ja, zero waste speelt een ontzettend belangrijke rol in ons leven, maar we houden ook de balans erin. Dan houd je het vol en hoef je dus niet in één klap alles op te geven (duh, niemand houdt het vol om in een veel te koud huis te zitten, dus doe maar gewoon normaal). Aan Veronica, Merel en Daniëlle wil ik dan ook zeggen: het hoeft niet allemaal perfect - en al zeker niet of of. Kies voor een duurzame lifestyle én leuke dingen. Die twee sluiten elkaar echt niet uit. Dat levert misschien minder fascinerende verhalen voor journalisten op, maar houdt de boel wel lekker realistisch. Dus ecorexia kan - geheel volgens de zero waste gedachte - gewoon massaal als term geweigerd worden. En als dat te laat is, dan stoppen we de term met liefde in onze prullenbak.

Ben jij wel eens doorgeslagen in je missie? Of ga je voor balans?