Pasgeleden las ik een superinteressant artikel met de titel 'Why Sustainability Photography Needs To Change'. Het delen waard lijkt me, want als we klimaatverandering willen beperken moeten we blijkbaar ook iets doen aan de manier waarop we het aan mensen presenteren.  En aangezien we in een tijdsperk leven waarin we alles (kunnen) vastleggen, liggen er ook behoorlijk grote kansen. 

Het artikel begint met heel duidelijke voorbeelden van foto's die meteen wereldwijde aandacht trokken - en die waarschijnlijk iedereen wel kent. De foto met het wegrennende naakte meisje in Vietnam staat bijvoorbeeld in elk geschiedenisboek, en is iedereen wel een beetje bijgebleven. Deze foto's zijn volgens de auteur 'echter' dan statistieken of getallen. Klimaatverandering heeft niet zulke kenmerkende  foto's, aldus de auteur. 

Het beroemde zeepaardje

Toen ik dit las, dacht ik meteen aan  plastic (cause that's what I do all day long ) de foto met het zeepaardje dat een wattenstaafje gebruikt om zich te  vervoeren, en de foto's van albatrossen met plastic in hun maag. "Hoezo hebben we die foto's niet?" dacht ik meteen. Voor plasticproblematiek hebben we ze wél. Deze beelden zijn vaak een trigger voor mensen om iets aan hun plasticgebruik te doen. Totdat ik doorlas. Volgens psycholoog Adam Corner zit daar namelijk meteen het probleem: duurzaamheidsfotografie focust zich (te) veel op de natuur. 

Volgens hem is het effect va neen foto met een eenzame ijsbeer of - iets optimistischer - een veld vol zonnepanelen simpelweg niet even effectief in het oproepen van emoties dan foto's waar mensen op staan. "Humans care more about themselves", schrijft de auteur (waarschijnlijk) heel terecht in haar artikel. Want: waarom zijn we na Blue Planet II of A Plastic Ocean niet meteen radicale veranderingen door gaan voeren? Of waarom besluiten we niet om nooit meer een rietje te gebruiken als we een filmpje van een schildpad met een rietje in zijn neus zien? Omdat het om dieren gaat, en niet om onszelf.

People attract

Een enquête heeft hetzelfde resultaat laten zien: foto's met mensen erop brengen empathie op gang, op een manier die niet bereikt wordt met foto's zonder mensen erop. De auteur van het artikel voegt er nog een extra theorie aan toe: betekenisvolle foto's moeten een gemeenschappelijke situatie laten zien die, met een paar aangepaste details, totaal vervreemd zijn. Ze haalt hierbij het voorbeeld van de foto van het Vietnamese meisje aan: een groep rennende Vietnamese kinderen is normaal, maar wanneer de kinderen (of één ervan) naakt zijn wordt het al een beetje vreemd. En als iets vreemd is, trekt het de aandacht.

En nu?

Nicky & Jessie