Oezbekistan is een land dat onbewust toch milieubewust is. De inwoners eten veel vlees, maar van een kleine, vrije industrie en gebruiken elke mogelijke ledematen en ingewanden. Niks van het dier wordt weggegooid: zelfs de paardenmelk, hersenen van een geit en poten van een schaap worden genuttigd (en het is echt smerig, kan ik je vertellen. Allemaal. Echte opoffering voor het milieu). Geen megastallen dus, maar een no-waste manier van eten 

Daarnaast wordt in Oezbekistan vooral gebruikt gemaakt van kleine busjes en shared taxi’s die enkel vertrekken als ze vol (lees: 12 zitplaatsen, 25 man) zitten en nemen ‘gewone’ autobestuurders ook graag hun landgenoten aan de kant van de weg mee voor een extra zakcentje. Het is beter dan een bijna ongebruikte Blabla Car App en de ongeschreven (luie) één-man-per-auto-regel in Nederland.

Plastic wordt hier veel gebruikt, maar dat betekent niet dat je daaraan mee hoeft te doen. De gemiddelde zero waster kan haar backpack gerust volgooien met katoenen tasjes en zakjes! Er is veel mogelijkheid om dit níet te gebruiken. Alles is los verkrijgbaar! Zowel in de supermarkt als op de bazaar kun je in je eigen bulkzakje alle soorten rijst, pasta, cornflakes, kruiden, linzen of zelfs chips halen. (Oke, hier moet ik (Jessie) even onderbreken: OMG CHIPS IN BULK WAAR KAN IK TEKENEN?!). Als je ondertussen dorst hebt gekregen van het sjouwen van de koffer die je enthousiast vol hebt geladen met onverpakt eten, kun je bij allerlei kraampjes een glás limonade halen, die ze daarna weer omspoelen voor de volgende. Groenten zijn uiteraard ook onverpakt (zelfs olijven kun je in je eigen potje meekrijgen!) en ook alle soorten noten en (gedroogd) fruit ligt los in grote bakken. Er zijn speciale koekjeswinkels, die vol staan met dozen losse koekjes, zoals je snoepjes haalt bij de Kruidvat.

Het duurde even tot we door kregen wat de beste manier was om in het Russisch aan te geven dat je géén plastic tasje om je boodschappen wilt hebben: zelfs al hadden we ons katoenen tasje aangegeven, dan deden ze het plastic er alsnog omheen. Echter toen ik met een potje aankwam bij de grote zakken wasmiddel, werd deze wel gelijk gevuld zonder vragen.

Er worden hier weinig plastic bekertjes gebruikt, maar als je een biertje bestelt moet je scherp zijn, want dames krijgen een rietje in het glas. Ik weet niet wat ik erger vind: het goed bedoelde seksisme of deze zero waste crime. Ook fastfood wordt, in tegenstelling tot de lokale restaurants, verpakt in folie (waar dan de overdosis saus alsnog uit weet te lekken). Toch is dit iets wat je als toerist wel laat, groen leven of niet, want je karma zorgt ervoor dat je de gehele nacht het toilet met je maaginhoud mag decoreren.

Enfin.

Het is bijzonder hoe dit land zoveel opties heeft voor een afvalvrij leven, en hoe dit dus Jessie & Nicky-heaven zou kunnen zijn, maar toch helaas gewend is aan het veelgebruik van slappe, dunne plastic tasjes en het gebruik van twee rietjes in je cocktail.

Conclusie is denk ik, en dit zeg ik terwijl ik de taxichauffeur een lege waterfles uit het raam zie gooien, dat ik denk dat Jessie & Nicky maar es gauw hun boek in het Russisch mogen vertalen. De potentie is er, nu de kennis nog.